Grand Canyon II, Ooh aah!, Bas Metten

We staan om 05.00 uur op. Ik heb een goede nacht gehad, ramen open en de frisse wind zorgt voor een koele kamer. Wel vreemd om je wc en douche met de buren te delen. Maar we zijn in een lodge, in de Grand Canyon. Geen problem. Dennis heeft wel slecht geslapen, zo zou ik later op de dag horen.

De spanning stijgt naarmate de check-in tijd dichterbij komt. Ik hoorde het vannacht behoorlijk waaien maar bij het opstaan lijkt het wel windstil! Goede hoop dus.

We komen aan bij het vliegveld. Het is er rustig. De dame die ik gisteren sprak, herkent me. Ze gooit het slechte nieuws er maar meteen in. "Sorry, but it is canceled". Ik ben met stomheid geslagen. Het lijkt te gaan om de rit naar de Colorado rivier te gaan, de verwachtingen van de wind zijn te slecht. Ik baal. Dennis baalt. Ze komt met een alternatief. Ze kan de "package" omboeken naar alleen een helikoptervlucht. Er is nog plek om 8.30 uur. We besluiten het te doen. Dan pikken we dit in ieder geval mee en krijgen nog $ 300,-- terug. Maar varen op de Colorado rivier, een bezoek aan Antelope Canyon zit er dus niet in. Althans vandaag niet. Misschien maandag los te boeken.

We doden onze tijd in Tusayan, waar het vliegveld ligt. Ik spreek een taxi chauffeur aan die reclame maakt voor een Blues Festival in Flagstaff. Het kriebelt bij me, maar het gaat 'm niet worden.

We melden ons weer op tijd op het vliegveld. En tegen half 9 is het zover. We gaan met z'n 5-en. Het oude dametje mag naast de piloot zitten. Damn! Dennis en ik krijgen stoel 5 en 6. Maar al gauw blijkt dat het prima plaatsen zijn. Na 5 minuten over een bosrijk gebied bereiken we dan toch echt de Canyon. Gelijk begint het klikken van de camera's en het filmen. Je weet niet waar je kijken moet. Met de koptelefoons die we opgekregen hebben, kunnen we communiceren. Prachtig! De vlucht duurt zo'n 20 minuten, maar is natuurlijk zo voorbij. Wat een ervaring dit!

Bij het instappen zijn we op de foto gezet. Natuurlijk! Er moet wel geld verdiend worden. Eén foto kost $ 20,--. We kunnen onze foto niet vinden. Dan staat de dame die ons heeft ingecheckt voor ons. Met 2 foto's van het instappen. "Because of the onconvenience that your package was canceled, we offer you these 2 photo's. You don't have to pay for it." Die had ik nooit aan zien komen. Echt zeer klantvriendelijk (een 9+ ervaring collega's!). Ik wil de foto ook digitaal en daar betaal ik dan $ 5,-- voor. Die leg ik graag neer.

We besluiten een wandeling, een afdaling, te gaan doen in de Canyon. Op aanraden van een artikel in het blad AmericA. Het heet de "Cedar Ridge" van een van de drie South Kaihab-routes. Het is prachtig. Het is geweldig. Het is awesome. We dalen af naar het zogenaamde "Ooh aah" punt. Daar is een uitzichtpunt wat alle verwachtingen overtreft. Ik ijs me dood als Dennis de grenzen van zijn kunnen opzoekt. Hij staat op een scheve rots foto's te maken. Als ie uitglijdt dan heeft Noortje geen Dennis meer. En Silvia en ik ook niet! Hij reageert op z'n "Dennis". Laconiek.

De afdaling ging met 2 vingers in de neus. De terugweg gaat op karakter. De 20 lessen in het Sporthonk van Gerdy en Mandy betalen zich uit. Volgens mij is het teruglopen sowieso zwaarder als het uurtje Sporthonk. Zo blijf ik in goede conditie.

Dan. Plotseling. Ik zie 2 jongens en 2 meiden de afdaling doen. Zo, denk ik, die lijkt op Bas Metten! Enkele meters verder en ik hoor hem naar Dennis roepen. Het is Bas! Mij had ie niet herkend met pet en zonnebril. Hoe bestaat het. Op dit moment en deze plek in de Grand Canyon een dorpsgenoot tegenkomen. We lachen,  praten bij en ik zet de vier nog even op de film. En ieder gaat zijn kant weer op... Bizar moment dit.

Op karakter dus naar boven. Ik zorg dat ik met een sprint als eerste de finish haal, want ik weet dat ik het anders weer tijden moet horen van Dennis.

Na het middageten gaan we naar het Imax theater. De film toont de geschiedenis van de Canyon. Met Wiedes in 2010 (of was het 2006?) ook gezien, maar het pakt me gewoon opnieuw. Ik krijg er een brok van in m'n keel. De beelden, de muziek, dan heb je me.

Dennis laat weten er effe mee an te zijn. Dus checken we in in ons motel. Ik had bedacht, na een lange dag van 12 uur moeten we een goed motel hebben. Maar de package deal ging niet door, dus hij wordt iets korter. Maar om 05.00 uur opstaan, de stevige wandeling en weer al die indrukken hebben toch effect op Dennis. Waarschijnlijk legt ie nu op bed een tukkie te doen, terwijl ik m'n verslag maak. Eindelijk weer een computer in de lobby van een motel. Ik heb video's toegevoegd! Van vandaag en eerder. Highway 1, Hooverdam, Las Vegas. Van Yosemeti geen beelden, batterijen leeg!  (wat ben ik blij met je GoPro Jean-Paul!) Ook een aantal foto's.

We zitten aan het eind van de middag en waarschijnlijk gaan we vanavond voor een zonsondergang bij Mather Point.

Zover het verslag van 10 juni. Met een grote teleurstelling, maar ook weer mooie dingen die er voor in de plaats zijn gekomen.