Great Basin, Graham, Sean & Misa

Zonder geplande activiteiten gaan we vandaag naar Ely, Nevada. We komen dus weer terug in de Pacific Timezone, 9 uur vroeger dan biij jullie.

Onderweg, op de 21 West, doen we een bak koffie bij Penny's Dinner in Milford. Een typisch Amerikaans eetgelegenheid. De nodige foto's worden gemaakt.

De 21 West vervolgt zich. Opnieuw krijgen we het gevoel dat de weg helemaal van ons alleen is. Het rijdt fantastisch. Ik maak een opname met de meegenomen dashcam en op de achtergrond wordt "Another 45 miles" van de Golding Earring opgenomen. Pas thuis zal ik waarschijnlijk het resultaat kunnen zien en horen. Leuk detail: tijdens de opname steken 4 koeien de weg over. Ze kijken je aan alsof ze willen zeggen: wat moeten die Westfriezen hier op onze weg?!

De volgende stop is rond het middaguur in Baker. Er is een festival aan de gang waar we eigenlijk weinig van meekrijgen. Behalve dan 2 gezadelde paarden met hun baasjes, een échte cowboy en cowgirl. We nemen de tijd en zitten onder een afdakje van de tent op een bankie, de voeten op een boomstam. Het uitzicht : de bergen. Wie doet ons wat? Iemand tipt ons om de scenic byway te nemen, op enkele mijlen van waar wij zijn. Wij slaan zijn advies niet in de wind en dat is maar goed ook. 

Zo komen we uit bij Great Bassin. Een gebergte, en er schijnen hier ook 'caves' te zijn die je kan bezoeken. Die zijn toch uitverkocht dus we doen die scenic byway. Dat betekent 12 mijl met de auto omhoog. Maar er zijn ook mensen die zogenaamde trails doen. Zoals wij in de Grand Canyon. Een mooie, maar stevige wandeling zeg maar.

We zijn net een paar mijl onderweg als er langs de kant van de weg 2 jonge blonde meiden staan te liften. Dennis en ik twijfelen geen moment en vragen wat de bedoeling is. Ze willen een stukje met ons meeliften naar boven waar de start is van een mooie trail. Natuurlijk nemen we ze mee. Zo'n kans krijg je maar 1x in je vakantie!

Bij het instappen blijkt de waarheid toch iets anders te zijn, het zijn Sean en Misa. Twee veertigers die hier kamperen. "De wens van Dennis is de vader van de gedachte" laten we maar zeggen... Sean komt uit Las Vegas en geniet van de natuur en stilte. En heeft zijn vriendin meegenomen. Ze vinden het awesome dat ze een lift krijgen van two Dutch guys. Een heel aardig stel, zo blijkt tijdens de rit. Als tegenprestatie voor de geboden lift vraag ik hun namen en of ze met mij op de foto willen. Geen probleem. Misa laat haar mailadres achter en ik beloof haar het adres van mijn blog toe te sturen en de gemaakte foto. We nemen afscheid en zij lopen vervolgens de "Summer Trailhead."

Wij dalen weer af en bij de "Wheeler Peak Overlook" nemen we en kwartier de tijd om te genieten van absolute stilte. De enige - natuurlijke - geluiden zijn die van insecten en vogels. Het klinkt voor sommigen misschien vreemd in de oren, maar voor mij betekent dit puur genieten!

Terug in Baker nuttigen we onze lunch. Ook weer zo'n prachtig tentje. Achter de bar staat een oude man met hoed. Verdomd, het lijkt Willie Nelson wel! Aan de bar staat Graham. Althans, het skelet van Graham. De eigenaar legt uit dat ie aan de bar is gestorven waarschijnlijk als gevolg van een  combinatie van vrouwen en drank. Hij is sindsdien niet meer van zijn vaste plek aan de bar weggegaan. Gestorven in het harnas, zeg maar. Enkele foto's van deze legende zijn nu te bewonderen op Polarsteps en later voeg ik deze toe aan mijn blog.

We komen aan in Ely. In Nevada dus. En Nevada staat voor velen in het teken van gokken. Ook in dit stadje is dit terug te zien. Niet zo massaal als in Las Vegas natuurlijk maar toch.

Voor ons diner maken we bijna elke dag gebruik van Tripadvisor. Goede site met goede informatie over de restaurants in de plaats waar je bent. Vandaag kiezen we voor de nummer 1. Op ruim een kilometer afstand. Geen probleem voor deze 2 fitte uitziende jongemannen die wekelijks de sportschool bezoeken. En tevens leuk om langs de huizen te lopen van de bewoners. Hoe ik denk dat wat Amerikanen belangrijk vinden: zorg dat je een dikke auto op je pad hebt staan én dat je grasveldje er mooi bij ligt.

Een chauffeur (in zo'n dikke auto) spreekt ons aan. Of we een hondje zijn tegengekomen. Nee, natuurlijk niet! Maar geloof het of niet, op de terugweg zien wij een hondje die aan de beschrijvingen voldoet. We doen pogingen om het hondje naar ons toe te lokken, maar niets zo eigenwijs als een Amerikaanse chihuahua. Je had ons moeten zien op die grote verlaten weg, die staan de fluiten en te roepen naar dat opdondertje. Maar.... we hebben tenminste ons best gedaan.

Zo zie je maar. We rijden zonder enige bedoelingen naar een plaatsje 175 mijl verderop en de highlights en de mooie mensen komen gewoon op je pad. Dát is ook Amerika.