Tonopah, Hawthorne

Vandaag staat geheel in het teken van rijden en nog eens rijden. Van Ely tot Hawthorne, onze eind bestemming is het zo'n 271 mijl (ong. 440 km).

Vandaag geen mooie route, de hele rit rijden we door een woestijnlandschap. Ook valt het radiosignaal al gauw weg, en de Ipod blijkt niet opgeladen te zijn. De hele rit dus geen muziek in de Chevvy. Wat een uitdaging!

Gelukkig komt na 170 mijl Tonopah op ons pad. Een stadje dus, midden in de woestijn. We vinden in een hotel een restaurant waar we even een hap doen. Ik hoor Keith Urban met "Blue ain't your color". Prachtige plaat, maar daar moet ik het deze rit mee doen.

Voor het eerst deze vakantie de 'pancakes' voor mij. Bij de lobby staan 2 heerlijke banken waar je idem dito kan uitzakken. Ook hebben we wifi-verbinding dus de contacten met Nederland worden gauw gelegd. Ik heb ook nog contact met m'n muziek-en Amerika vriend Wiedes. Wat ik al had vermoed, bevestigt hij. De Rand Mc Nally heeft hij al weken in zijn nabijheid en hij volgt ons op de voet!

Met nog zo'n 100 mijl in het verschiet wisselen we voor de 2e keer van plaats. Kort na vertrek laat Dennis weten dat ie z'n zonnebril heeft laten liggen. De aankoopwaarde van zijn zonnebril rechtvaardigt niet dat we omkeren om 'm weer op te halen.

De 2e helft is inderdaad net zo saai als de 1e helft. Een paar zandtornado's, die we regelmatig hebben gezien de afgelopen week, zijn de hoogtepunten van deze rit.

Maar dit soort ritten zitten er wel eens tussen, als je door Amerika reist. Even doorbijten, want het is altijd met een doel. Dat doel voor ons is morgen South Lake Tahoe waar we zullen overnachten. De rit ernaar toe is slechts 130 mijl, een makkie dus. Dit geeft ons morgen de tijd om het gebied te verkennen en wellicht leuke dingen te gaan doen. Ook Lake Tahoe was 1982 de laatste keer dat ik daar was.

's-Avonds eten we aan de overkant. Een restaurant in een casinohal. Het is er druk. De bediende heeft nauwelijks tijd voor ons. Wij maken ons niet druk, we hebben de tijd. De jongste bediende, die het vuile werk moet opknappen, komt bij ons of we alvast iets willen drinken. Hij voelt het goed aan. We bestellen 2 bier. Hij kijkt naar Dennis, hij twijfelt, hij loopt door en komt dan toch terug. Voor Dennis z'n ID. Hij geeft aan dat hij zelf "underaged" is. Hij mag wel de drankjes opnemen, maar hij mag het niet brengen. Dan is ie in overtreding...

Na het eten zitten we aan de bar in het casino. We ontmoeten Mike. Eenenvijftig jaar en "retired". Heeft in dienst gezeten. Gescheiden, leeft nu alleen in de "canyon" maar "I do have a cat!" Hij is ook ooit in Nederland geweest, en dat heeft ie het weer over Belgie. Hij is flink aangeschoten en duidelijk in de war. Hoe hij zijn dagen doorbrengt? Hij vindt het geweldig om even met ons te praten. "I love you guys!" Bij het afscheid nemen gaan de vuisten tegen elkaar. Ook Mike zal ik herinneren op mijn USA trip van 2017...