Rosie, (South) Lake Tahoe

Het is nog geen 06.00 uur. Het dondert. Maar geen regen. Trouwens geen druppel gehad in deze 3 weken. Ik moet nog even denken aan Mike van gisteravond...

We gaan er weer voor. De Ipod is volledig opgeladen. We komen langzamerhand weer in de bewoonde wereld. We komen door veel plaatsen. Wat een verschil met gisteren!

Tijd voor een bakkie. We rijden op dat moment in Wellington. Maandagochtend. Niemand op straat. We passeren Rosie's Place. Geen auto te bekennen. Maar de tent is wel open. Deze moet je pakken. Hier zitten de verrassingen.

Binnen is niemand te bekennen. We zoeken onze weg. We komen uit bij een bar. Er staat een poolbiljart. In een van de hoeken zit een scheur in het laken. Ik pak een keu en pas na 5 beurten lukt het me een bal in de hole te krijgen. In de scheuren van het plafond zijn dollarbiljetten geduwd. Waarom? Joost mag het weten. Plotseling komt de baas binnen. Het is Rosie. Een Mexicaanse. Binnen enkele minuten weten we wat we aan elkaar hebben. Het goede gevoel is wederzijds. "Just two coffee, please" zegt Dennis.

De Mexicaanse muziek schalmt door de tent. We zijn gelijk goed wakker. Aan de wand hangen prachtige foto's. Zie daar de foto van Mohammed Ali. De zwart-wit foto laat het moment zien dat hij zijn tegenstander Sonny Liston, op 25 mei 1965 in de eerste minuut van de 1e ronde knock out heeft geslagen. Ik heb helemaal niets met boxen, maar de foto is prachtjg. Waarom hangt die foto daar?

Rosie is terug met de koffie en vraagt waar we vandaan komen. "Where you're from" lijkt wel een standaard openingszin in Amerika. Ook voor Amerikanen onderling. Zelf geeft ze aan dat ze dus uit Mexico komt. Ik leg uit dat ik op vakante ben met m'n zoon. "You have a beautiful son!", zegt ze. "I have two more in Holland" is mijn reactie. We gaan nog even met elkaar op de foto. Ze vindt ons "such nice people". We hoeven de koffie niet te betalen! Toch laten we bij het weggaaan $ 3,-- achter. Vergezeld met een briefje hoe aardig zij voor ons was. Dat zal ze wel kunnen waarderen denk ik.

Het Eldorado National Forest scheidt ons nog van South Lake Tahoe. We banen ons een weg door dit gebergte. We stijgen en al snel hebben we een prachtig uitzicht over het dal. En ineens zijn we in een heel andere wereld. Een mooie stad waar veel te doen is.

We vinden een parkeergarage en zijn gelijk 'downtown'. Het is na enen dus eerst maar eten. We komen uit bij een Italiaans georienterd restaurant, Base Camp Pizza & Co. We zitten vlak bij een podium waar ik instrumenten zie staan. Live muziek dus. Inderdaad, daar komen 3 mannen tevoorschijn. Het zijn de "Dirty Hippiez Cowboys". Het eerste nummer dat ze spelen is "People are crazy" van Billy Currington. Staat ook op m'n Ipod. We zitten helemaal goed!

Doug, de leadzanger, laat weten dat verzoeknummers welkom zijn. Ik denk hard na, maar Dennis komt al gauw met het nummer "Pretty good at drinking beer" - ook van Billy Curington - op de proppen. Goed onthouden Dennis! Slaat zeker ook op hemzelf? Het nummer wordt gelijk gespeeld en ik bedank Doug en zijn band met een tip. Ook laat ik weten dat wij uit Holland komen en dat er daar maar een "few" country liefhebbers zijn waar ik er toevallig één van ben.

Na dit mooie uurtje verkennen we verder de plaats. Mooie winkels met mooie producten. Schitterende foto's zijn te koop van Lake Tahoe, cowboyhoeden, cowboylaarzen, sportwinkels en er is ook een kabelbaan. $ 48,-- p.p. Die laten we even schieten. We nemen even een break bij een ander restaurant waar een jong iemand op gitaar speelt. Niemand lijkt aandacht voor hem te hebben maar op afstand geniet ik van zijn gitaarspel. In mijn ogen speelt hij geweldig. Hier kan geen kabelbaanritje tegenop! Bij de pauze loop ik hem tegen het lijf en laat hem weten dat ik erg van hem genoten heb. Hij is pas 21.

Na het inchecken bij het motel, dat verrassend op loopafstand van het centrum ligt, gaan we naar het strand van het meer. Ook maar 10 minuten lopen. Veel te warm, ik zoek een strandtent op waar ook een bar is. Dennis duikt in het meer en sluit later aan. "Wie denk je dat ik tegenkwam?" Inderdaad, opnieuw Bas Metten...
We hangen nog een uurtje aan de bar. Coors Light voor onze neus, uitzicht op het meer en de besneeuwde bergen. De zon zakt langzaam. In de hoek van het terras speelt een man op zijn gitaar. Dit is weer zo'n moment dat je beseft hoe geweldig het is om hier te mogen zijn.

De avond wordt afgesloten met een bezoek aan de bioscoop. Cars 3. Ik val af en toe even weg. Net als toen in Limburg met de film "Convoy", jaaaaren terug (Hans, Kees, Wiedes, Pierre! We eten en drinken nog wat bij een Ierse pub en dan is het mooi geweest. Morgen de laatste overnachting in Fairfield.