FRITH, HOLLAND, ROAD WORK, 1 BED, STREETFESTIVAL, IRISH PUB

Elke ochtend loop ik het pad af van m’n neef en schuin daar tegenover loop ik de weg af die  “Frith” heet. Tot de brug en weer terug, 3.000 stappen. Een schoolbus rijdt me tegemoet en krijg een grote zwaai. Hier was ik al bang voor. Sinds onze foto met de baas van de Michigan schoolbussen en het feit dat deze geplaats is in hun nieuwsbrief zijn wij in dit gedeelte bekenden geworden!

We gaan naar Holland! Nu zitten we helemaal aan de oostkust van Michigan, en vandaag gaan we naar de westkust. Daar is het plaatsje Holland gevestigd.

Klein stukje geschiedenis: In 1847 is Holland opgericht door Nederlandse immigranten die het vanaf de grond hebben opgebouwd tot de bloeiende stad die het nu is. Tulpenvelden en molens herinneren nog aan die tijd. Holland ligt aan het Macatawa-meer en het Michigan-meer en je kunt er wandelen, fietsen, zwemmen, vissen, picknicken of een van de musea bezoeken.

Onderweg is een groot gedeelte van de snelweg niet bereikbaar. We zijn even in de war maar een vrachtwagen chauffeur stopt speciaal voor ons om ons even de juiste richting te geven (Truus laat het even afweten). Door deze omleiding komen we terecht bij een alleraardigste eettent en zien we daar op You Tube de samenvatting van Nederland – Kroatië.

De highway is lang en recht. Ongeveer 45 mijl voordat we ons motel zullen bereiken zoeken we de meest passende plaat: “Another 45 miles” van de Golden Earring (video). Onderweg doen we een korte sanitaire stop en kopen enkele repen. Bij het weggaan krijgen we – en dat horen we vaker – een groet mee: “You have a good one!”. Ik vraag me af hoe zij dat weet?!

Eind van de middag komen we aan. Het door mij geboekte motel kent echter maar één groot bed... Die heb ik niet aan zien komen. Ik laat Wiedes weten dat ik wel op de slaapbank ga slapen. En nu even kijken of we een Nederlands restaurant kunnen boeken.

Bij het restaurant kom ik erachter dat ik iets leuk kan doen met foto’s. Fun heet het. Ik heb een gewild slachtoffer: Wiedes. De foto’s zijn hilarisch, we komen niet meer bij.

Het einde van de dag levert een onverwachte, mooie wending op. Op zoek naar een Ierse Pub komen we in een soort van streetfestival terecht. Een straat is afgesloten voor lokale artiesten. Het merendeel is muziek. Zo treffen wij 4 oudere heren en dames die Bluegrass spelen. We raken in gesprek met ze en ik vraag of ik ze kan boeken. Sure! Maar dan moeten jullie wel naar Nederland vliegen! Het contact is gemaakt. Eén van de bandleden is onlangs nog in Oosterblokker geweest. Hij noemt o.a. het monument van de Beatles en het tuincentrum Intratuin. We nemen hartelijk afscheid en we gooien 2 dollar in de gitaarkist.

We stuitten op een winkel met alleen maar Nederlandse waar. Krakelingen, hagelslag, drop. Werkelijk alles is hier te krijgen. Met één van de medewerkers testen we zijn uitspraak door enkele producten bij naam te noemen maar de letter G blijft voor elke Amerikaan een struikelblok. Een andere medewerkster heet ‘Skipper’, zij is inderdaad van Nederlandse afkomst. Ik zeg nog, nee je naam is niet Skipper maar Schipper! Ze wil dolgraag nog een keer naar Nederland. Ik geef terug dat ze met ons mee terug mag. Wiedes laat haar weten dat ze bij mij welkom is..

De avond wordt afgesloten in de Irish Pub. Voor Wiedes 2 Bud Light biertjes en een Earl Grey thee voor de chauffeur. Met een zeer tevreden gevoel gaan we naar onze motelkamer. Nog even langs de receptie voor een laken en een deken. Gerrit gaat immers op de bank slapen.