HENRY FORD MUSEUM, GREENVILLE VILLAGE

Op naar het Henry Ford Museum nabij Detroit. Een uurtje rijden en nagenoeg alleen maar snelweg. “For crying out loud” van Meatloaf komt uit de playlist naar boven. Die heb ik een tijd niet gehoord. Vroeger grijs gedraaid en nu op de 94 East in Amerika. De volumeknop gaat omhoog en de volle 7 minuten worden meegezongen. Wat voelen we ons rijk!

De entree van het museum is al geweldig. Dat belooft veel goeds. Bij de kassa worden we geholpen door een aardige man. Hij kijkt eerst Wiedes aan en vraagt dan: “Are you a senior?” Als je namelijk 62 jaar of ouder bent krijg je korting. Het toeval wil dat Wiedes op 30 juni 62 jaar wordt. “Close enough!” zegt ie. Ik geef aan dat ik het pas in september wordt, maar ook ik mag meeliften op de korting.

In Amerika zijn ze goed in museums maken. En ook vandaag maken ze dat statement waar. Het is een gigantische oppervlakte. Allereerst doen wij de sectie ‘automobielen’. De originele presidentsauto’s van Ronald Reagan, Lincoln en John F. Kennedy zijn te aanschouwen. Ja, inderdaad. De auto waarin Kennedy zat toen hij werd vermoord...

Verder zien we prachtige exemplaren van heel veel auto’s en de ontwikkeling van de auto in USA. We lopen tegen een gigantische locomotief aan. Niet normaal. Ook is een sectie die je kan vergelijken met ons “Museum van de 20e eeuw”, maar dan vanuit het oogpunt van de USA. De rassendiscriminatie komt ook aan bod en we zien ook de stoel waarin Abraham Lincoln is vermoord, met het bloed nog zichtbaar.

Het is geweldig en indrukwekkend tegelijk om daar rond te mogen lopen. Maar we moeten toch door. Want buiten wacht ‘Greenfield Village’ op ons. En dat kun je vergelijken met ons Buitenmuseum in Enkhuizen. Alleen 50x zo groot.

Het is een prachtige zomerdag met 23 graden. Het is goed toeven om door de village heen te lopen. De gebouwen geven de geschiedenis aan, we zien de woning van Henry Ford. Er rijdt een paard en wagen rond en je kan een ritje maken met een automobiel uit het begin van de vorige eeuw. Hoe mooi en prachtig het ook is, het is toch niet helemaal onze voorkeur. We besluiten daarom nog een keer terug te gaan naar het museum, zeker omdat we het gevoel hebben dat we daar nog niet alles gezien hebben.

En dat blijkt. We splitsen onze wegen, Wiedes en ik gaan ieder een kant op. Dat geeft mij in ieder geval de ruimte om ruim de tijd te nemen om dingen vast te leggen met de mobiel en de GoPro.

Op tijd terug bij onze gastvrouw en gastheer. We doen samen nog een biertje achter op het terras voordat we opnieuw mogen genieten van de avondmaaltijd van Gerda. Dit keer spaghetti, met getoasted brood en een bekertje appelmoes. Het is weer verschrikkelijk lekker! Dat wordt nog wat als ik terug ben in Nederland... 