Antelope Canyon, Monument Valley

De check-in voor onze trip naar (upper) Antelope Canyon bevindt zich op loopafstand van ons motel. Mooi gaan. Het ziet er oud uit. Ik zie 3 - denk ik - Navajo Indianen naast ons zitten. Ze doen een bakkie. We worden naar een truck gedirigeerd. Vervolgens worden we 'ingeladen'. Achterop 14 stoelen, 7 aan elke kant. Abraham, een van de Indianen, is onze chauffeur. Hij loopt mank. Als dat maar goed gaat...

De rit ernaar toe is al spectaculair. Op de snelweg zijn we  een bezienswaardigheid voor het publiek. Dan bereiken we het terrein. Maar eerst nog 10 minuten door alleen maar zand. Het waait behoorlijk. Al hobbelend en schuddend zijn we op plek van bestemming.

Vlak voor de ingang scheidt Abraham de groep. Degene met een Iphone, Samsung en andere camera's. "Put your iso on 1.600 and your color temparature on 5.000" zegt ie tegen het groepje waar ik deel van uitmaak. "I know how to make photo's" is m'n antwoord. Weer zo'n eigenwijze toerist, zie ik m denken.

Dat klopt. Al snel blijkt dat Abraham verstand van zaken heeft. De instelling op 5.000k is cruciaal voor de juiste weergave van de kleuren. Per wagen worden de groepen door de chauffeur door de canyon geleid. Goed geregisseerd en noodzakelijk. Op deze manier zorgen ze ervoor dat de mensen niet voor elkaars voeten lopen en iedereen foto's kan maken zonder andere mensen voor de lens. Ook weten ze de exact de precieze plekjes en waar en hoe je moet staan om de beste plaatjes te schieten. Abraham heeft voorbeelden van foto's op zijn Iphone. Man, wat heb ik me in hem vergist! Al gauw biedt ik mn excuses aan en bedank hem alsnog voor de eerder gegeven tips. Hij lacht.

Antelope Canyon is verbazingwekkend. Dit is echt een 'must-do-thing' als je The West van USA doet. Het is spectaculair. Dennis met zijn mobiel en ik met mijn camera schieten we erop los. Door de sterke wind van buiten valt er af en toe fijn zand naar beneden. Kan funest zijn voor mijn camera en deze zelfs onklaar maken.
We gaan dezelfde weg terug en bij de ingang is zojuist een fototour begonnen. Speciaal voor serieuze fotografen. Die was al lang uitverkocht, anders zat ik hier bij. De tour duurt langer en je mag ook naar de Lower Canyon. Mijn groep loopt al naar de wagen maar stiekum blijf ik even bij de fotogroep hangen. Er wordt zand gegooid in de binnenvallende lichtstralen. Dát is het moment om af te drukken. Ik vergeet de tijd  en Abraham komt terug om me op te halen. De truck is al ingeladen en wacht op mij!
Nog opgewonden van deze tour kom ik erachter dat ik helemaal ben vergeten de GoPro te gebruiken. Geen filmpje van al dit moois dus.. Ik bedank Abraham bij terugkomst en geef hem een redelijke fooi. 

Truus wordt vervolgens opdracht gegeven om ons naar Monument Valley te brengen. Op ongeveer 2 uur afstand. Ook hier staat een dikke wind. Het lijkt wel mistig maar het is het zand wat over de wegen waait.

De pas is niet geldig (?) en we mogen gewoon $ 20,-- neerleggen. Dit is de 3e keer dat ik hier kom maar ik heb er geen spijt van. We nemen alle tijd en doen een koppie in het 'view restaurant'. Die hebben wij vorige keer gemist Wiedes, of was die er toen nog niet? Zo'n geweldig gevoel om hier opnieuw te mogen zijn.

We hebben ons motel in Blanding vastgelegd, op nog zo'n 1,5 uur rijden. We passeren mooie kleine plaatsjes, o.a. met de naam Bluff, in een mooie omgeving.

De Four Corners Inn is een schot in de roos. Op nog geen 50 meter zit een goed restaurant.  Maar eerst onder de douche. Werkelijk overal zit het fijne zand van Antelope Canyon. Alle apparaten gaan aan de oplader en we melden ons bij Kamri, onze serveerster. De menukaart zit er prima uit en er is een saladebar. Helemaal mijn ding, helemaal niet Dennis zijn ding. We bestellen 2 Coors Light en het blijkt dat ze alleen alcoholvrij bier hebben! Kamri laat weten dat het hele plaatsje geen alcohol verkoopt! Ze kan niet aangeven waarom. We mogen zelf ons biertje leeggooien in een glas en daardoor zorgen we voor 2 vingers schuim, iets wat ze in Amerika helemaal niet kennen.

Dat mag de pret niet drukken. Het eten is goede. Aan onze tafel zijn 2 mensen gezet, het is helemaal vol. We raken natuurlijk in gesprek. Ze komen uit de staat Kentucky. De Blue Grass state, roep ik meteen. "Very good!", krijg ik terug. Zij doen ook The West in 3 weken. De vrouw geeft aan dat Nederland een "nice" land is.

Terug op de kamer volgen we de 5e wedstrijd van de NBA finales. Het publiek is uitzinnig en er wordt luidkeels "GS" gezongen. Leuk voor mij maar ze zingen toch echt voor de Golden State Warriors die deze avond de titel pakken. Mooi om dit live mee te maken.

Na een voldane dag met spectaculaire sight seeing gaan we de nacht in.

Al weer enkele dagen geen computer, dus geen mogelijkheid om nieuwe foto's te laden. Kijk voor mobiel foto's op mijn Polarsteps pagina.