AFSCHEID, HIT THE ROAD, WEST VIRGINIA, BOB EVANS

Vanochtend nemen we afscheid van mijn neef Nick en zijn vrouw Gerda. We mochten de laatste week in hun ***** hotel verblijven. Wat zijn we door hen in de watten gelegd en wat hebben we samen mooie momenten met ze meegemaakt. Ik ben er achter gekomen dat Nick en ik ontzettend veel (karakter) eigenschappen gemeen hebben. Hier hebben we het in deze week vaak over gehad. Zo mooi! En prachtig om te zien dat deze bijna 80-jarigen nog zoveel in hun mars hebben, en zoveel energie. Nick noemt ons “Super Slaters” (fonetisch voor Slagters, maar zo spreken ze het uit hier).

We schrijven mooie woorden in het Guestbook, halen een bloemetje en chocola voor Gerda. We doen een laatste bakkie met ze en nemen met een flinke ‘hug’ afscheid van ze. Enige emotie komt om de hoek kijken...

Volgende week gaat mijn zus Brigit naar Canada en zij en Her gaan ook 2 dagen bij hen langs. Ik durf wel te verklappen dat zij fantastische dagen tegemoet gaan.

Maar we moeten door. Vandaag gaan we kilometers maken. Zeshonderd wel te verstaan. Op naar West Virginia. We kiezen voor de plaats Ravenwoods, redelijk bovenin de staat. Een goed startpunt voor morgen. Vanavond gaan we de plannen maken. Onderweg wisselen we elk 2x van plaats, de muziek gaat maar door en we zingen o.a. mee met het nummer ‘Who you when I’m not looking’ van Blake Shelton (ga eens luisteren, maar bekijk vooral de clip op YouTube!). Tegen 11-en vertrekken we, om 17.30 uur zijn we op plaats van bestemming. Ons motel in Ripley, op steenworp afstand van Ravenwoods.

Eettenten: een aantal staan nog op ons verlanglijstje: Cracker Barrel Old Country Store (goed eten in country sferen), Texas Roadhouse (eetkroeg met country muziek en pinda’s pellen en vervolgens in het gangpad gooien), Shoney’s (zelf graaien in de salad bar en dan heb je echt genoeg) en Hooters (dit behoeft geen toelichting). En door omstandigheden hebben we er uit deze 3 nog niet één gehad. Dat wordt nog krap...

Nabij ons motel zou een Shoney’s gevestigd zijn maar we komen bedrogen uit. We komen uit bij een ander restaurant: ‘Bob Evans’ restaurant en dat blijkt een schot in de roos. Eten van de boerderij, is ongeveer hun slogan. Ik bestel kip met groenten. En verdraaid, broccoli en mais op m’n bord! Bob Events is sinds vandaag aan ons lijstje toegevoegd. Na vanavond gaan we er morgenochtend ook ontbijten.

Om toch enigszins aan m’n dagelijkse stappen te komen kies ik ervoor om in de buurt van ons motel nog een half uurtje te lopen. Ik kom vandaag niet verder dan 6.000 stappen, maar hier moet ik het toch echt mee doen. Ik wil over 2 weken ook weer goed aan de dag komen als ik weer het Sporthonk van de dames Imming bezoek. En wil niet onderdoen voor de Sjorssen en de Michellen en de Lindas en Anitas!